Vaak hebben we al snel een mening over anderen.
Als het mijn kind was, dan zou ik…
Als ik moeder was dan zou ik…
Geloof me, ook ik maak mij er wel eens schuldig aan.
Vooral voordat ik kinderen kreeg.
Maar nu ik moeder ben van lieve kinderen, maar met een erg pittig karakter ben ik me hiervan veel bewuster.
Ook wij als leerkrachten zijn snel geneigd om het gedrag van het kind toe te schuiven aan de opvoeding. Maar wat we vaak vergeten is dat de maatschappij, opvoeding maar ook het eten erg veranderd is. Ik denk dan ook dat deze veranderingen het gedrag van de kinderen ook erg (negatief) beïnvloed.
Zo een voorbeeldje uit de supermarkt.
Ik verbaas mezelf vaak over die ouders die dan in de supermarkt roepen, nou dat kind wat daar op de grond ligt te stampvoeten, is echt niet normaal… Zijn dat de ouders die het kind op dat moment wel het snoepje geven, om dit te voorkomen? Of zijn dat de ouders die de kinderen nooit mee naar de supermarkt nemen? Of hebben die gewoon voorbeeldige kinderen? Waar ik vaak van sta te kijken is dat mensen ook gewoon het oordeel steeds vaker hardop roepen. Dat je een oordeel hebt, oké. Maar ik denk dan: “Die ouder heeft het al zwaar genoeg”. Ik zou graag dan even zeggen: Je doet het goed, trek je niks aan van de anderen. Ga zo door!” Ik roep vaak: “Gelukkig zijn ze allemaal hetzelfde”. Met een knipoog.
Waarom hebben wij tegenwoordig zo een oordeel. Zeker als het over een ander gaat. Ik weet als geen ander hoe lastig opvoeden kan zijn. Of je nu een moeder bent, een leerkracht of een pedagoog. Het opvoeden van je eigen kinderen is zo ontzettend moeilijk. En ook als je moeder, leerkracht en pedagoog bent. Ook ik heb van beide kinderen hun handleiding nog niet gevonden. Toch ben ik elke dag dankbaar dat ik hun moeder mag zijn. Ik denk dat iedere ouder het moment dat je naar bed gaat en ze nog even onder gaat dekken, één van de mooiste en dankbaarste geschenken van de dag vindt. Ik voel dan zoveel liefde en krijg dan zoveel energie om de andere dag er weer 100% voor te gaan.
Elk kind is anders, elk kind is uniek. Ook op wat minder leuke en zware momenten. We moeten niet vergeten dat we al veel verwachten van onze prullekes. Naar school, hobby’s, sporten, verjaardagen, afspreken en dan zitten de weekenden vaak ook nog propvol. Want zeg nou zelf, we moeten wel alle familie en vrienden behouden… We moeten soms ook leren even een tandje terug te doen. Genieten van de kleine dingen. Zo geniet ik erg van het moment dat de kinderen uit bed komen, met slaperige oogjes mij aankijken en zeggen dat ze komen kroelen. Oké tuurlijk baal ik als dit vaak om 06.00 uur is, maar liever zo vroeg dan dat ik dit een ochtend zou moeten missen. Waar ik ook zo van kan genieten is als mijn kinderen luid roepend uit school komen. De eerste keren schaamde ik mezelf bijna omdat je altijd mijn kinderen hoort. Maar ik heb geleerd om dit te accepteren. Ik vind het stiekem heerlijk dat ze op mij af komen rennen en blij zijn dat ze mee naar huis mogen. Wat anderen daar dan van denken… Weet je, iedereen heeft toch wel een mening. Dus eigenlijk kan je het nooit goed doen. Kies er dan voor om het voor jezelf en de kinderen goed te doen. Daar haal je de meeste dankbaarheid uit.
Wees blij met je kinderen, hoeveel energie ze ook kosten…
Je kunt en wilt ze toch voor geen goud missen.
